Ο Τζο Μπαστιάνιτς είναι ο Ντόναλντ Τραμπ της αμερικανικής κουζίνας
Ο Τζο Μπαστιάνιτς είναι ο Ντόναλντ Τραμπ της αμερικανικής κουζίνας

Βίντεο: Ο Τζο Μπαστιάνιτς είναι ο Ντόναλντ Τραμπ της αμερικανικής κουζίνας

Βίντεο: Ο Τζο Μπαστιάνιτς είναι ο Ντόναλντ Τραμπ της αμερικανικής κουζίνας
Βίντεο: #MasterChef's Joe Bastianich On If He Ever Feels Bad After Giving A Mean Review 2024, Μάρτιος
Anonim

Ακούγεται σαν απειλή, αλλά είναι απειλή για τους καλούς, γεμάτο απολαύσεις, σάλτσες, υδατάνθρακες και χοληστερίνη.

Θα σου δώσω την Αμερική είναι το νέο βιβλίο του Joe Bastianich (Rizzoli, 208 σελ. 18 €), που μετά το ειρωνικό-αυτοβιογραφικό ιντερμέδιο του Giuseppino επιστρέφει στις συνταγές των αμερικανικών γαστρονομικών υπερβολών.

Και δεν γλιτώνετε τον εαυτό σας, να το ξέρετε: 50 συνταγές το ένα πιο «τσούκλα» από το άλλο (με τη μη σαρκική, αλλά σαρκοφάγη έννοια του όρου), που δεν αρνούνται τη στάση των αστεριών και των ρίγες να μεταμορφώνουν ακόμη και ένα δυνητικά υγιεινό πιάτο σε θερμιδική βόμβα.

Το Giuseppino μας, χειροπιαστό σελίδα μετά από σελίδα, ταιριάζει καλά με «αμερικάνικα υλικά και συνταγές από μια παγκόσμια υπερδύναμη στο απόγειο του Ψυχρού Πολέμου.

Αυτά, για να είμαστε ξεκάθαροι, που προσθέτουν και στρωματοποιούν, εκείνα που δεν θυσιάζουν τίποτα στον βωμό της απλότητας, αλλά μάλλον μοιάζουν με μια λίστα αγορών και συνθέτουν 22 φαινομενικά ασύνδετα τρόφιμα.

Ξεχάστε τα μαχαιροπίρουνα στη σάλτσα Νέας Υόρκης, τα έθνικ φαγητά, τα bagels ολικής αλέσεως και τις σάλτσες λαχανικών: εδώ επιστρέφουμε στα αρχέγονα, στα σκληρά και καθαρά θέματα, στις συνταγές της αμερικανικής Αμερικής πραγματικά, στην παχυσαρκία για να το πούμε λίγο πολιτικά λανθασμένα.

Τζο Μπάστιανιτς, θα σου δώσω την Αμερική
Τζο Μπάστιανιτς, θα σου δώσω την Αμερική

Η αμερικανική κουζίνα (αυτή του βιβλίου του Bastianich, αλλά εδώ το ερώτημα διευρύνεται) είναι αυτή του εμπορικού κέντρου, του καταναλωτισμού της δεκαετίας του 1980, του Ralph Supermaxieroe: με μια λέξη είναι η αυτοκτονία του σώματος και η εξύψωση του δυνατού πνεύματος του ρεπουμπλικανικού μέσου..

Το βλέπω με την κουκούλα του σε χρώμα ριζότο Μιλανέζικο Ντόναλντ Τραμπ παλεύοντας με μια Juicy Lucy (μια σκληρή παραλλαγή στο θέμα του cheeseburger), ενώ ντριμπλάρει σαν ξυλοκόπος του Ουαϊόμινγκ.

Αρρενωπό, αλαζονικό, υπερβολικό, μερικές φορές χυδαίο: η αληθινή αμερικάνικη κουζίνα δεν έχει τίποτα από τη γλυκιά μας ερμηνεία του burger με Castelmagno και κρέμα φουντουκιού Piedmontese. Αυτή η εκδοχή μοιάζει περισσότερο με τη Δημοκρατική και λίγο βαρετή τέλεια συνταγή της Μισέλ Ομπάμα που βγάζει το μπρόκολο της από τον κήπο του Λευκού Οίκου.

Ομολογουμένως και όχι δεδομένου ότι το χοτ ντογκ δεν έχει ήδη κατακτήσει τον κόσμο (το βρήκα και στο αρχέτυπο των «χειρότερων μπαρ στο Καράκας»), σίγουρα το χάμπουργκερ έχει αποικίσει ακόμα και εκείνους που πάντα δήλωναν ότι έχουν DNA γαστρονομικά ανώτεροι: ιταλικά.

Είναι ανώφελο να το αρνηθούμε: αφού για αμνημονεύτων χρόνων ήταν τα μακαρόνια που υπαγόρευαν τους κανόνες, εδώ και μερικά χρόνια δεν υπάρχουν πια burgers με τοπική σάλτσα.

Ωστόσο, πολύ λίγα είναι αληθινά μπιφτέκια αμερικανικού τύπου. Σε κανένα από αυτά, παρά τους πιθήκους, τις νέον «ανοιχτές» πινακίδες και τους σχιστόλιθους του Coney Island, δεν έφαγα μπιφτέκι στεφανιαίας παράκαμψης.

Μας έχουν κατακλύσει δημοκρατικά σάντουιτς.

Τώρα είναι η ώρα για την τελική παράδοση: Θέλω, θέλω, θέλω ένα γαμημένο ρεπουμπλικανό μπέργκερ.

Μην με κρίνετε: τουλάχιστον στην κουζίνα ας ψηφίσω τον Ντόναλντ Τραμπ!

Συνιστάται: