Όταν η κράτηση σημαίνει απάτη: πώς ο Claudio Sadler υπερασπίζεται τον εαυτό του από αγενείς πελάτες
Όταν η κράτηση σημαίνει απάτη: πώς ο Claudio Sadler υπερασπίζεται τον εαυτό του από αγενείς πελάτες

Βίντεο: Όταν η κράτηση σημαίνει απάτη: πώς ο Claudio Sadler υπερασπίζεται τον εαυτό του από αγενείς πελάτες

Βίντεο: Όταν η κράτηση σημαίνει απάτη: πώς ο Claudio Sadler υπερασπίζεται τον εαυτό του από αγενείς πελάτες
Βίντεο: 5 πράγματα που πρέπει να κάνεις στο σεξ για να κολλήσει μαζί σου 2024, Μάρτιος
Anonim

«Τώρα σταμάτα! Επίσης χθες το βράδυ δύο τραπέζια των 7 και 4 ατόμων δεν εμφανίστηκαν, αυτή η αγένεια πρέπει να σταματήσει». Η κραυγή θυμού φτάνει στο Facebook από τον γνωστό Μιλανέζο σεφ Κλαούντιο Σάντλερ και κάνει αμέσως την είδηση. Σε λίγο περισσότερο από δύο ημέρες η ανάρτηση συγκεντρώνει 300 likes και εκατό σχόλια.

Το πρόβλημα είναι γνωστό: αυτό του no show.

Είτε θέλετε να το πείτε κάδος είτε αγέλη, το να μην εμφανιστείτε μετά την κράτηση είναι ο καλύτερος τρόπος για να κάνετε τους σεφ και τους εστιάτορες να ξεσπάσουν. «Όπως όταν έχεις ένα ραντεβού και η κοπέλα σου σε ανατινάζει χωρίς καν να προειδοποιήσει, δεν ξέρω αν καταλαβαίνεις τι εννοώ».

Θα μπορούσαμε να πούμε ότι ο Claudio Sadler μας γελάει για να μην κλάψουμε.

Επειδή αυτό το φαινόμενο, που διαδίδεται όλο και περισσότερο με την άφιξη του νέου τουρισμού από χώρες όπως η Ρωσία και η Κίνα, φέρνει στο παιχνίδι πολλά ζητήματα. Πρώτα από όλα, η αγένεια του πελάτη.

«Το πρόβλημα επαναλαμβάνεται συχνά. Και οι πρωταθλητές σε αυτό το άθλημα είναι οι Ρώσοι - εξηγεί ο Σάντλερ με απογοήτευση - συμβαίνει κάθε εβδομάδα να μην εμφανίζονται 3 ή 4 τραπέζια. Όσο είναι μικροί, αυτό είναι ένα πράγμα, αλλά αυτό που συνέβη το βράδυ του Σαββάτου, όταν πρώτα έσπασαν ένα τραπέζι με 4 Ρώσους και μετά ένα άλλο από 7 Ισπανόφωνους, είναι απαράδεκτο. Όχι τόσο για την οικονομική ζημιά, που από μόνη της θα ήταν αρκετή, αλλά γιατί είναι ζήτημα σεβασμού, καταστροφής της δουλειάς όσων δεσμεύονται να κάνουν το καλύτερό τους».

Για να διαλύσουμε τις όποιες κατηγορίες περί ρατσισμού ή προκατάληψης, αναρωτηθήκαμε αν υπάρχει λόγος πίσω από τον πρωταγωνισμό των ξένων σε περιπτώσεις συγκλονιστικών ανατροπών.

«Είναι αυτονόητο ότι δεν υπάρχει διαφορά μεταξύ ξένων και Ιταλών πελατών, γιατί έτσι συμπεριφέρονται και πολλοί συμπατριώτες μας. Απλώς συμβαίνει πιο συχνά με τους ξένους γιατί διαφορετικές συνήθειες συγκρούονται με τις δικές μας.

Στη Ρωσία αλλά και στην Κίνα τα εστιατόρια, ακόμα και τα υψηλού επιπέδου, είναι πολύ μεγαλύτερα από τα ιταλικά και όταν ο χώρος είναι τεράστιος η ζημιά είναι σχετική. Υπάρχει τέτοιος τζίρος (μήπως σε αυτές τις χώρες η πλούσια και ολοένα και πιο πλούσια τάξη είναι πολύ ανεπτυγμένη;) Ότι, όταν κάποιος δεν εμφανίζεται, το τραπέζι θα πάρει άλλος».

Στην πραγματικότητα, το Sadler δεν είναι το είδος του χώρου που κάνει διπλά καθήκοντα. Πηγαίνεις σε εστιατόρια όπως αυτό όχι μόνο για να φας καλά, αλλά και για να περάσεις ένα ωραίο βράδυ. Έτσι, μια παρακάμπτουσα κράτηση είναι ένα χαμένο τραπέζι.

Τι να κάνουμε τότε;

Μεταξύ εκείνων που προτείνουν την ευφάνταστη υπόθεση της δημιουργίας ενός επισκέπτη συμβούλου (απίθανη πιθανότητα, αλλά ποιος ξέρει; Κανείς δεν θα φανταζόταν το φαινόμενο Tripadvisor πριν από είκοσι χρόνια), η προσοχή των σχολίων στην ανάρτηση του Claudio Sadler εστιάζει στο αίτημα για τον αριθμό της κάρτας πίστωσης σε πελάτες, ώστε να μπορεί να επιβληθεί πρόστιμο σε περίπτωση δέματος.

«Το πρόβλημα είναι ότι σήμερα στην Ιταλία δεν υπάρχει τρόπος να ανακτηθεί αυτό που έχει χαθεί. Σε αντίθεση με τα ξενοδοχεία, που είναι πιο ισχυρή κατηγορία». Δεν μπορεί να ειπωθεί ότι ο Claudio Sadler δεν ενδιαφέρεται για την ερώτηση. Για να βεβαιωθείτε ότι θα εμφανιστούν άτομα, καλέστε όσους έχουν κρατήσεις κάθε μέρα για περαιτέρω επιβεβαίωση. Όμως, όπως έγινε το Σάββατο, λένε ναι και μετά δεν έρχονται.

«Έχω προσπαθήσει αρκετές φορές να τραβήξω την προσοχή πάνω στο θέμα, ακόμη και όταν ήμουν μέλος της FIPE (Ιταλική Ομοσπονδία Δημόσιων Ασκήσεων). Το La Fipe, ωστόσο, είναι ένας σύλλογος που συγκεντρώνει διαφορετικά θέματα, από καπνοπωλεία μέχρι πιτσαρίες, και όλοι έχουμε διαφορετικές ανάγκες. Δεν υπάρχει όργανο να μας προστατεύει».

Φαίνεται ότι, σε κάθε περίπτωση, κάτι κινείται. «Μαζί με τον Savino Vurchio της Uir (Ιταλική Ένωση Εστιατορίων) προσπαθούμε να συνάψουμε συμφωνίες με τράπεζες ώστε μέσω της πιστωτικής κάρτας να ανακτήσουμε αυτό το ελάχιστο χαμένο κόστος, όσον αφορά την κάλυψη και την εξυπηρέτηση».

Αναδύεται, λοιπόν, ένα άλλο θέμα που προορίζεται να προκαλέσει διάφορες διαμάχες αν το πράγμα περάσει: αυτό της σωστής αξίας για το πέναλτι. Όπως λέει ο Sadler, «Με ένα μέσο κόστος ανά πελάτη 120-130 ευρώ θα έπρεπε τουλάχιστον να χρεώνω το κόστος εξυπηρέτησης που είναι περίπου 50 ευρώ».

Αυτό που ελπίζει ο Σάντλερ, και πιθανώς πολλοί άλλοι «ξεσκισμένοι» εστιάτορες μαζί του, είναι να καταφέρει να καταλήξει σε συμφωνία πριν από την Έκθεση.

«Σίγουρα θα δουλέψουμε περισσότερο, γιατί σε κάθε εκδήλωση ο φόρτος εργασίας αυξάνεται και αυτό του 2015 θα είναι μια μόνιμη έκθεση έξι μηνών». Το σίγουρο είναι ότι, με την αύξηση των πελατών από όλο τον κόσμο, θα αυξηθεί εκθετικά και η δυνατότητα «δεμάτων».

Συνιστάται: