Νεαρός, με προδιάθεση για μαρτύρια, επιχειρεί την ιαπωνική πίτσα χαμηλού κόστους
Νεαρός, με προδιάθεση για μαρτύρια, επιχειρεί την ιαπωνική πίτσα χαμηλού κόστους

Βίντεο: Νεαρός, με προδιάθεση για μαρτύρια, επιχειρεί την ιαπωνική πίτσα χαμηλού κόστους

Βίντεο: Νεαρός, με προδιάθεση για μαρτύρια, επιχειρεί την ιαπωνική πίτσα χαμηλού κόστους
Βίντεο: Part 3 - Ann Veronica Audiobook by H. G. Wells (Chs 08 -10) 2024, Μάρτιος
Anonim

Από την ταπεινή και περιορισμένη εμπειρία μου ως ιδρυτής και επιμελητής ενός ιστολογίου που εξετάζει προϊόντα με έκπτωση, ανακάλυψα ένα πράγμα. Ονομάστε το ηλεκτροπληξία, φωτισμός, αποκάλυψη… αυτό που έχει σημασία είναι ότι τη στιγμή των Θεοφανείων, ένιωσα σαν την Αγία Τερέζα μέσα σε εκείνη τη μυστικιστική-ερωτική έκσταση που σμίλεψε επιδέξια ο Μπερνίνι.

Αυτή η μικρή ρουμπριτσέτα ονομάζεται "I'm with Murray" και για να μάθετε τον λόγο -αν δεν το έχετε κάνει ακόμα- πρέπει να ξαναδιαβάσετε την πρώτη ανάρτηση με την οποία ξεκίνησα, εδώ, στο Dissapore.

Ποια θα ήταν αυτή η αλήθεια; Θα αναρωτηθείτε και θα το εξηγήσω τώρα: η υπέροχη τέχνη της νομιμοποίησης και της αξιοπρέπειας στους τελευταίους (εκπτωτικά προϊόντα, κάρτες ταρώ, βιομηχανικά και άσχημα για παράδειγμα), μπορεί να εφαρμοστεί σε κάθε τομέα της ζωής μας. Όταν λέω "Είμαι με τον Murray", αναφερόμενος στον χαρακτήρα του Don DeLillo στο "White Noise", φωνάζω δυνατά, "Είμαι με τους τελευταίους. Είμαι στο πλευρό των παριών, των παραμελημένων, των ανείπωτων…»

Να, λοιπόν, που η αποστολή μου (και η προδιάθεσή μου για μαρτύριο) με οδηγεί τώρα να προσπαθήσω να σας πω, με τον πιο αξιοπρεπή τρόπο και με απόλυτο σεβασμό στην υπόθεση, κάτι που θα ανατριχιάσει περισσότερο και αυτό είναι…

ΠΙΤΣΑ. ΧΑΜΗΛΟ ΚΟΣΤΟΣ… ΣΤΗΝ ΙΑΠΩΝΙΑ!

Η πίτσα στην Ιαπωνία έχει όνομα και επώνυμο. Αυτό το όνομα είναι Salvatore και αυτό το επώνυμο είναι Cuomo. Salvatore Cuomo: πρωτοπόρος της πίτσας στη χώρα του ανατέλλοντος ηλίου, έχει πλέον χτίσει μια αυτοκρατορία εστιατορίων και μπαρ διάσπαρτα εδώ κι εκεί ανάμεσα στο Τόκιο και την Οσάκα.

Η αληθινή ναπολιτάνικη πίτσα με τα καλύτερα υλικά, σε ένα οικείο και άνετο περιβάλλον, που δεν έχω ζήσει ποτέ. Επειδή? Γιατί για μια μαργαρίτα «da Salvatore», πρέπει να διαθέσετε περίπου δεκαπέντε ευρώ για μια πίτσα στο μέγεθος ενός single βινυλίου 45 στροφών. Και τότε ομολογώ, θα ήταν πολύ εύκολο να ξεκινήσω με τους καλύτερους.

Αντίθετα εγώ, ένας μαζόχης του πιρουνιού σε μια ξένη χώρα, αποφάσισα να μείνω στο πλευρό της πανούκλας και του τελευταίου. Όπως εκείνη την εποχή σε εκείνη την κορεάτικη izkaya (μια παμπ όπου οι παραγγελίες γίνονται μέσω φουτουριστικών οθονών αφής που είναι εγκατεστημένες στα τραπέζια) … Θυμάμαι ακόμα αυτό το άσεμνο πράγμα - αδύνατον να το ονομάσω πίτσα - που εξακολουθεί να γεμίζει τους εφιάλτες μου: ζύμη Fillo (I swear), μια στύβα ντομάτας, ένα πιάτο που μοιάζει με παρμεζάνα και πέστο. Ναι, πέστο! Για να αναπληρώσετε την έλλειψη φρέσκου βασιλικού. Όλα αυστηρά απανθρακωμένα. Κόστος: 3-4 € / Βαθμολογία: απόλυτο μηδέν.

Ή τη μικρή και kawaii Cheese Pizza, που αγοράζεται για λιγότερο από 1,50 € σε "combini" (ψιλικατζίδικο ανοιχτό 24 ώρες την ημέρα). Τρυφερό στη στρογγυλότητά του και με αυτή την ιδιορρυθμία, σαν φακίδες, των κύβων φρέσκιας ντομάτας στο κέντρο. Καλύτερη ακόμα και από την λίγο-πολύ Italic Speedy Pizza -σας το εγγυώμαι- με την οποία καταστρέψαμε ορδές τοστιέρας στα νιάτα μας.

πίτσα στην Ιαπωνία
πίτσα στην Ιαπωνία

Αλλά επιστρέφοντας σε αυτό που μπορεί να ονομαστεί «πίτσα» στην Ιαπωνία, το πανάρχαιο ζήτημα του μεγέθους (της πίτσας, των κρεβατιών και των δωματίων του ξενοδοχείου) είναι κάτι που έχει χαρακτηρίσει ένα μεγάλο μέρος των ιαπωνικών ταξιδιών μου.

Με γουργουρητό στομάχι και αταβιστική ανάγκη για υδατάνθρακες-ντομάτα-μοτσαρέλλα, η συνοδοιπόρος μου και εγώ περάσαμε ατελείωτα λεπτά μπροστά στις φωτεινές βιτρίνες των εστιατορίων που φιλοξενούν τα αντίγραφα των πιάτων που σερβίρονται. Ονομάζονται replica food, είναι φτιαγμένα από κερί και χρησιμοποιούνται, ακριβώς, για να επιδείξουν τη γαστρονομική προσφορά.

Σε φιλοϊταλικά μέρη που πωλούν την «πραγματική» ναπολιτάνικη πίτσα, για παράδειγμα, η διάμετρος της πίτσας εμφανίζεται πάντα κάτω από το αντίγραφο, η οποία σπάνια ξεπερνά τα 25 εκατοστά. Σπάνια εξαίρεση: στην Οσάκα, στη συνοικία Umeda, στο ημιιταλικό εστιατόριο «La Boheme», βρήκαμε μια μαργαρίτα αξιοπρεπούς μεγέθους, αλλά κριτικής. Κόστος: 8-9 € (συμπεριλαμβάνεται χρέωση νερού και κάλυψης) / Βαθμολογία: 7 + ένα χειροκρότημα για τη μουσική υπόκρουση των ιταλικών ρυθμών της δεκαετίας του εβδομήντα.

Μιλήσαμε για το μεγαλύτερο και τώρα ας μιλήσουμε για το μικρότερο. Είμαστε πάντα στην Οσάκα στο πολύ κεντρικό Namba. Ανάμεσα σε ένα θορυβώδες pachinko, ένα κατάστημα gashapon και ένα internet café, υπάρχει ένα μέρος που μπορεί να υπερηφανεύεται για πίτσα και ιταλική σόδα στο μενού. Η πίτσα (θα πρέπει να ειπωθεί) είναι μικρότερη από το χέρι μου και κοστίζει γύρω στα τρία με τέσσερα ευρώ. Δεν είναι κακό. Και ο τροχός με τον οποίο με σέρβιραν είναι σχεδόν τρυφερός.

Στην Ιαπωνία κάθε πίτσα, ακόμα και η πιο μικρή, σερβίρεται με κόφτη πίτσας, με αποτέλεσμα μερικές φορές να δημιουργείται ακούσια κωμικό αποτέλεσμα. Κόστος: 3-4 € / Βαθμολογία: 5 (δεν φτάνει αρκετά λόγω του μέτριου μεγέθους).

Εκτός από το σετ τροχών και το μικρό μέγεθος, έχω διαπιστώσει ότι οι ιαπωνικές πίτσες συνοδεύονται συχνά από μια γενναιόδωρη χούφτα καλαμπόκι. Όπως μπορείτε να δείτε σχεδόν σε κάθε πίτσα που είναι συσκευασμένη για μεταπώληση στο combini και, ακόμη, στην αηδία που δημιούργησε και δεν δημιούργησε ο θεός της fusion κουζίνας: ένα buozi (κινέζικο ψωμάκι στον ατμό) γεμιστό με πίτσα (ιταλική) και καλαμπόκι!

Άλλη αλυσίδα, άλλη πίτσα. Με μπλοκαρισμένη την πιστωτική μου κάρτα, οι τελευταίες μέρες του δεύτερου ταξιδιού μου στην Ιαπωνία χαρακτηρίστηκαν από εμμονική σύνεση στις δαπάνες και θρησκευτική λιτότητα στην κατανάλωση. Ωστόσο, αποφασίζουμε να διαθέσουμε δεκατρία ευρώ για να δοκιμάσουμε μια πίτσα (προτείνεται από χρήστες του διαδικτύου) στην Asakusa, μια μικρή και παραδοσιακή συνοικία του Τόκιο, διάσημη για τον μεγάλο ναό Senso-Ji και για την παρουσία των μελών της Yakuza που ανακάλυψα την αγάπη. να τρομοκρατώ τους ανόητους gaijins (ξένους) σαν εμένα και τον φίλο μου, κοροϊδεύοντάς τους για τα τατουάζ τους.

Αγνοώντας τις κοροϊδίες των Yakuza, τρυπάμε στο εστιατόριο-πιτσαρία "Miami Garden" και αρπάζουμε μια μαργαρίτα. Μικροσκοπικό - δεν είχε μάθει ακόμη να διαβάζει τα πραγματικά εκατοστά - με τέσσερα μεγάλα φύλλα βασιλικού καμάκια πάνω σε αυτό που θα έπρεπε να είναι μοτσαρέλα και σάλτσα. Σάλτσα με πολλά σοταρισμένα! Κόστος: περίπου 13 € / Βαθμολογία: 4 (λόγω του υπερβολικού κόστους, του μικρού μεγέθους και της υπεροψίας της σάλτσας στην πίτσα).

Τρίτο ταξίδι στην Ιαπωνία. Ας εγκαταλείψουμε αυτό το τρελό παιχνίδι στη σφαγή της εύρεσης καλής και φθηνής πίτσας. Περιπλανιόμαστε στην Οσάκα αναζητώντας τροφή και, όπως ο Ισαάκ μια στιγμή πριν θυσιαστεί, το χέρι του πατέρα σταματά και μας κοσμεί… ανακαλύπτουμε τη Σαϊζερία! Φιλοϊταλική αλυσίδα παρούσα σχεδόν σε κάθε περιοχή του Τόκιο και της Οσάκα. Πολύ χαμηλές τιμές για αξιοπρεπή γεύματα και δωρεάν ποτά.

Ας γευτούμε την πίτσα (έλα;) Και είναι καλό! Μικρό, αλλά πολύ πολύ νόστιμο. Επίσης σερβίρεται με πολύ ρόδα σε διάφορες εκδοχές: μαργαρίτα, αντζούγιες, μανιτάρια και καλαμάρια. Και είναι επίσης ανοιχτό 20 ώρες την ημέρα. Κόστος: 2, 5 - 4 € / Βαθμολογία: 7 + ένα χειροκρότημα για τους Ricchi & Poveri, τον Mario Merola και τον Domenico Modugno που στάλθηκαν σε βρόχο ακόμα και στην τουαλέτα.

Πίτσα στην Ιαπωνία
Πίτσα στην Ιαπωνία

Αλλά είναι στο Koenji που βρίσκω τελικά την πίστη.

Μια χούφτα στάσεις με το μετρό από το κεντρικό Shinjuku εδώ, στο πιο ταπεινό και λιτό μέρος (σαν φάτνη στη Βηθλεέμ), τρώω την καλύτερη πίτσα χαμηλού κόστους σε όλη την Ιαπωνία.

Ο χώρος ονομάζεται «ΠΑΝΤΑ ΠΙΤΣΑ - Ντα Τζιοβάνι» και είναι ένας χώρος χωρίς τοίχους, όπου τα τραπέζια είναι φτιαγμένα από ακατέργαστο κόντρα πλακέ, τα πιάτα μιας χρήσης και τα ποτά λαμβάνονται απευθείας από μηχάνημα αυτόματης πώλησης. Ένας στίχος από τον «Ντον Τζιοβάνι» του Μότσαρτ διακοσμεί έναν τοίχο. Δεν παρέχονται ούτε τροχοί ούτε μαχαιροπίρουνα. Διαμέτρου είκοσι πέντε εκατοστών, για μια εξαιρετική πίτσα μαγειρεμένη σε ξυλόφουρνο, ικανή να προσηλυτίσει και τους πιο λογικούς αγνωστικιστές και άθεους. Εξαιρετική σάλτσα ντομάτας, (υποθέτω) μοτσαρέλα, έξτρα παρθένο ελαιόλαδο και βασιλικός.

Όλα τέλεια. Όλα καλά, όπως θα έπρεπε να είναι ο ίδιος ο κόσμος. Απλό και πεντανόστιμο. Κόστος: 2, 5 - 4 € / Βαθμολογία: 9.

Συνιστάται: