Το Σπήλαιο του Μοντεπουλτσιάνο - Το γλέντι ενός Μιλανέζου επαρχιώτη στις διακοπές
Το Σπήλαιο του Μοντεπουλτσιάνο - Το γλέντι ενός Μιλανέζου επαρχιώτη στις διακοπές

Βίντεο: Το Σπήλαιο του Μοντεπουλτσιάνο - Το γλέντι ενός Μιλανέζου επαρχιώτη στις διακοπές

Βίντεο: Το Σπήλαιο του Μοντεπουλτσιάνο - Το γλέντι ενός Μιλανέζου επαρχιώτη στις διακοπές
Βίντεο: Το σπήλαιο του Πλάτωνα 2024, Μάρτιος
Anonim
Εικόνα
Εικόνα

Πέρασα λίγο χρόνο περιπλανώμενος για να βρω λογοτεχνικά ή δημιουργικά συνώνυμα για την «εκλεπτυσμένη τοπική κουζίνα», έτσι, για να ομαλοποιήσω λίγο αυτές τις γραμμές. Μετά τα παράτησα. Και ενώ είμαι εκεί χτυπάω και ανταποδίδω στο τέλος, συναντώ αυτό το "παλιό" Dissapost που μου είχε λείψει. Βιδωμένο. Επανάληψη από την αρχή. Αν γλιστρήσετε πίσω από 3 ή 4 αυτοκίνητα (ουρά) για να βγείτε από το Montepulciano, είναι πιθανό το δεξί μάτι να δει μια όχι πολύ σέξι πινακίδα με τις λέξεις La Grotta. Είναι λίγο έτσι, μικρομεσαίας ακτοπλοϊκής κίνησης, κιτρινωπό και καθόλου ελκυστικό. Θα ήταν καλό στο Ρίμινι να υποδείξετε το Pension Mariuccia. Αλλά μου είπαν για το εστιατόριο. Και πηγαίνω.

Φτάνουμε κάτω από την καταιγίδα και μετά από μια μικρή λεωφόρο με κυπαρίσσια, σαν την είσοδο του νεκροταφείου. Πάρκινγκ σχεδόν γεμάτο, όμορφη εκκλησία φωτισμένη μπροστά, δυνατή και με γκαζόν… εν ολίγοις, ωραίος χώρος. Ξεφορτώνω το kastigamatti στην πόρτα και ήδη βλέπω μια αίσθηση ρουστίκ-κομψού εσωτερικού (ουφφ…). Η κακή τύχη αυτού του τύπου χώρου είναι ότι υπάρχει πάντα μια μικρή λεπτομέρεια που δεν θα παρατηρούσατε ποτέ, και ότι αντ 'αυτού το σκηνικό "εκλεπτυσμένο έδαφος" σας ωθεί να παρατηρήσετε με ενόχληση. Εδώ είναι όντως ασήμαντο, όπως η γυάλινη πόρτα που χτυπάει σε κάθε άνοιγμα. Madonnnnna τι βαρετό!

Ο παρτενέρ της βραδιάς είναι διακριτικός, με την έννοια ότι δεν ενοχλεί και δεν απαιτεί πολλή προσοχή, ο Icario Nobile από το 2007. Είναι κόκκινος, παίρνω λίγο.

Εικόνα
Εικόνα

Η αιχμή της δημιουργικότητας έρχεται στο επιδόρπιο, έστω κι αν εκφράζεται περισσότερο στη γεύση και την παρουσίαση με υπερστατική δομή παρά στο όνομα: τερίνα σοκολάτας και παγωτό φιστίκι. Απροσδόκητο, chapeau!

Η ευγενική έκπληξη είναι μια μους αρακά καλωσορίσματος, η βαθιά βλεφαρίδα της επικράτειας φρέσκο μπολέτο σε φυσικό με ελαιόλαδο (προσωποποιημένο), η κλασική παράδοση της ντομάτας (αυτή είναι μια όμορφη επανερμηνεία, «σε κομμάτια»).

Η στιβαρότητα, από την άλλη, προέρχεται από τα ορτύκια, το μέλι και τα παντζάρια, από ένα ωραίο ψαρονέφρι με λαχανικά και pici με φραγκόκοτα ragu, που μπορεί να το μεταφράσει και στα γερμανικά (!). Και λόγω περιορισμένου στομάχου, έπρεπε να παραλείψω το pici με λευκό κουνέλι και ραγού σαφράν.

Εικόνα
Εικόνα

Το δείπνο είναι ευχάριστο, μερικές φορές πολύ ευχάριστο, αλλά η ατμόσφαιρα που έλκεται από την κομψότητα του ρουστίκ φόντου δεν προκαλεί πάρα πολλές αισθήσεις». Θα το έλεγα «άνετο», καλό αλλά λίγο γυαλισμένο. Ιδανικό για έναν ξένο που θέλει να γευτεί την πολύ ιταλική Τοσκάνη. Μάλιστα, στο απέναντι τραπέζι, δύο «μεριγανιές» σε εμφανή ερωτική αποσύνθεση καταβροχθίζουν μια μπριζόλα που δεν χωράει σχεδόν καθόλου στο τραπέζι.

Ειπώθηκε; «Εκλεπτυσμένη τοπική κουζίνα», που θα κοστίσει γύρω στα 65 Ευρώ (έστω και λίγο, για το γλέντι ενός Μιλανέζου επαρχιώτη στις διακοπές).

Συνιστάται: