Βίντεο: Υπάρχει μόνο μια λέξη για να ορίσει έναν οδηγό που δεν δίνει αστέρια στον Καημένο Διάβολο: άχρηστος
2024 Συγγραφέας: Cody Thornton | [email protected]. Τελευταία τροποποίηση: 2023-12-16 12:32
-Προϋπόθεση. Διαβάστε λυμένα και χαλαρά, αυτό δεν είναι το συνηθισμένο παιχνίδι εναντίον των οδηγών εστιατορίων. Θα είναι ότι μου αρέσει να τα διαβάζω, φυσικά, όχι όλα και σε κάθε περίπτωση με επιφύλαξη. Για να πω περισσότερα, μου κάνουν παρέα στις καθημερινές σωματικές λειτουργίες και μην με παρεξηγείτε. Αγοράζω τον οδηγό Espresso γιατί τον βρίσκω αξιόπιστο, αγόρασα τον οδηγό Gambero Rosso πριν κουραστώ για διάφορους λόγους, δεν άγγιξα ποτέ τον μυθολογικό οδηγό rouge Michelin: η είσοδος σε ένα αστέρι τριών αστέρων είναι συναρπαστική, η έξοδος μετά την πληρωμή, λιγότερα και αστέρια είναι ότι μετράνε καλά και στα βιβλιοπωλεία. Δεν μιλάω για το Osterie d’Italia του Slow Food λόγω σύγκρουσης συμφερόντων, συνεργάζομαι μαζί τους, τους ακολουθώ όπως το Ευαγγέλιο και τέλος. -Τερματική υπόθεση
Και έτσι ήταν που αφού διάβασα τα θαύματα (Caffarri, Passione Gourmet και Cortese), ήρθε η μέρα για μένα στο Osteria del povero devil στην Torriana. Οι παλιοί σας 60 πρόθυμοι να πληρώσουν για συμβουλευτική είναι μια κοινωνικά αποδεκτή δικαιολογία. 2 ώρες αυτοκίνητο ανησυχείτε ειδικά για την επιστροφή και ο Τομ Τομ λέει "άφιξη" όταν βρίσκεστε σε κατοικημένο κέντρο αλλά χωρίς κατοίκους ή πινακίδες. Θεωρώ ενοχλητικό να βγάζω φωτογραφίες στο εστιατόριο και να προτιμώ ένα απομονωμένο τραπέζι ενώ φωτογραφίζω για να απομνημονεύω πιάτα με μακρύ υπότιτλο σαν γεύση.
Υπάρχουν τα μενού γευσιγνωσίας «Επιστροφή στο μέλλον» από 55 ευρώ και «Η κουζίνα της θάλασσας» στα 65 ευρώ, συν διάφορα πιάτα μεταξύ 15 και 20 ευρώ. Σήμερα όμως είναι πάρτι, πάω με την κορυφή της σειράς, το «Tipico terrestre»: 10 εκπλήξεις από 85 ευρώ.
Το Fausto “il baffo” Fratti με εμπνέει κάτι περισσότερο από μια εκτενή λίστα κρασιών, αλλά χωρίς ευρετήριο, και το να μην συνδυάσω ποτέ με 5 ποτήρια και δωρεάν συμπλήρωμα για 35 ευρώ ήταν πιο εύστοχο. Δεν βρισκόμαστε στο Enoteca Pinchiorri και η απόλαυση είναι "μικρά" κρασιά, άγνωστα στους περισσότερους, όπως το Gheppio di Bragagni (ένα αφιλτράριστο λευκό Trebbiano Ravenna IGT), το Ageno de La Stoppa, ένα πορτοκαλί κρασί (μαυρισμένο λευκό) από την Piacenza που ήταν τόσο γύρω. και το κεράσι του Βαλεντίνη, το χύμα. Αυτό είναι να προτείνεις την περιοχή με προσωπικότητα, τα υπόλοιπα είναι χάλια.
Κρέας και ψάρι εναλλάσσονται με σπάνια έμπνευση. Το ψημένο καλαμάρι με τα μαύρα, την κρέμα φασολιών και το pelargonium είναι το πρώτο πιάτο στη λίστα με αυτά που αξίζουν το ταξίδι, μέχρι να φτάσει το ριζότο με ντοματόνερο, ξινό βούτυρο και σπόρους λουλουδιών για να βαφτίσει το νεογέννητο τμήμα «να θυμάστε μέχρι το χωράφι». Ένα φαινομενικά ανώνυμο πιάτο σαν λευκό ριζότο, χωρίς τίποτα. Λοιπόν, δυσκολεύομαι να περιγράψω τη γεύση, η αισθητική είναι μηδενική, η γεύση είναι το παν.
800 πιάτα που δημιουργήθηκαν σε 4 χρόνια, μενού που αλλάζει με ντροπιαστική ταχύτητα. Είμαι αναποφάσιστος αν θα είμαι πιο χαρούμενος για την πιθανότητα να βρίσκω πάντα κάτι καινούργιο ή δυστυχισμένο γιατί μπορεί να συμβεί το πιάτο-κεραυνό να μην είναι πλέον στο μενού. Θα πρέπει να προστεθεί ένα μενού με τις μεγαλύτερες επιτυχίες, ώστε ένας σεφ όπως αυτός να μην τυπώνει τον πουρέ από ρεβίθια του (Fulvio Pierangelini docet) στη φωτιά στα ιερά κείμενα είναι απαράδεκτο. Το κρεμμύδι σε 4 συνθέσεις, λοιπόν, είναι ένα πολύ απλό και έξυπνο πιάτο για να ευχαριστήσει όλους. Είναι καλύτερα έτσι.
Ο έπαινος γίνεται λιτανεία; Δεν θέλω να σε κουράσω, αλλά όλο το περιστέρι είναι κάτι που ουρλιάζει, με ένα πολύ τρυφερό ματωμένο στήθος, μια βασιλική κρέμα που θα μπορούσες να σκοτώσεις για περισσότερα, και ποιος νοιάζεται αν τα ραβιόλια δεν ήταν σύμφωνα με την τελειότητα του υπόλοιπο.
Η εξέλιξη του δείπνου είναι συνεχής, οι απόρθητες ψηλές νότες είναι το καύσιμο για κάποιο πιάτο που δεν πιέζει το γκάζι. Ταλέντο είναι επίσης το θάρρος να ακολουθείς το ένστικτό σου γνωρίζοντας ότι ορισμένα πράγματα θα πείσουν και άλλα λιγότερο. Μαζί με ένα «αειθαλές» επιδόρπιο (εστραγκόν, τσάρτρε και αρωματικά βότανα) που θα έκανε και τους πιο αγενείς αρσενικούς να κελαηδούν, ο σεφ φτάνει στο τραπέζι. Και είναι όλα πιο ξεκάθαρα.
Ο Pier Giorgio Parini είναι ένας νέος αλλά ήδη έμπειρος μάγειρας, με γερό χέρι. Αυτός είναι ο βιότοπός του, γεννήθηκε και ζει λίγα χιλιόμετρα από τον Φτωχό Διάβολο. Έχει ντροπαλό βλέμμα, ήρεμη αλλά σταθερή φωνή, τον ρωτάς για το βραβείο «σεφ της χρονιάς» που του απένειμε ο οδηγός εστιατορίου Espresso για το 2011 και σχεδόν ανησυχεί ότι το ντελίβερι θα γίνει Πέμπτη και όχι Τετάρτη, ημέρα κλεισίματος για βάρδια εστιατορίου. Καθαρή ανθρωπιά, λαβή και πολλή δουλειά για αυτόν τον νεαρό άνδρα, τον οποίο φροντίζουν δύο φιλικοί και προσγειωμένοι οικοδεσπότες.
Αυτό είναι, πιστέψτε ή όχι. Τώρα εξήγησέ μου σε τι χρησιμεύει ένας οδηγός τύπου Michelin που απορρίπτει τον Καημένο διάβολο έτσι, χωρίς τον ήχο των τρομπέτων ή των αστεριών. «Ας μην μιλήσουμε γι' αυτά, αλλά κοίτα και περάστε», έγραψε ο Δάντης στη Θεία Κωμωδία, όχι ο Λουίτζι Βερονέλι. Πάντα πράγματα κόλαση, φυσικά.
Συνιστάται:
Δεν υπάρχει μόνο ο Roland: μια μικρή ιταλική ιστορία των εστιατορίων freeloaders
Δεν υπάρχει μόνο ο Roland, ο Γερμανός freeloader που εδώ και μήνες μαινόταν στα μπαρ και τα εστιατόρια της Φλωρεντίας. Δεν λείπουν προηγούμενα μεταξύ των freeloaders, αλλά και των επιφανών. Εδώ είναι μια σύντομη ιταλική ιστορία των εστιατορίων freeloaders
Το Cracco δεν είναι το μόνο που λάμπει: μια ανοιχτή επιστολή σε μια νεαρή επίδοξη μαγείρισσα
Πέρασαν οι μέρες του «μαμά, μπαμπά: όταν μεγαλώσω θέλω να γίνω ποδοσφαιριστής». Σήμερα οι νέοι θέλουν να γίνουν μάγειρες. Το Istat και η Corriere μας το λένε αυτό, αλλά θα μπορούσαμε να το φανταστούμε μόνοι μας, οι μισοί από τους επίδοξους μάγειρες που είναι εγγεγραμμένοι σε ΤΕΙ: 2 μάγειρες για κάθε εργαζόμενο. Θέλουν να το κάνουν για να γίνουν σαν τη Ρέιτσελ Ρέι, μια Αμερικανίδα τηλεσεφ […]
Οδηγός Michelin 2019: για να αφομοιώσετε τα αστέρια, ακόμα και αυτά που δεν δόθηκε στον Cracco
Οδηγός Michelin 2019: σχόλια για εστιατόρια με αστέρια, απογοητευμένοι σεφ όπως ο Cracco ή ο Camanini και ο Mauro Uliassi, ο πραγματικός νικητής
Στην επίθεση στον μπουφέ “ ελεύθερο ” είναι η λέξη που μεταμορφώνει τους ανθρώπους σε άγριους κάδους του υγρού, κανείς δεν νιώθει αποκλεισμένος
Κανείς δεν μπορεί να κληθεί, γιατί η υπόθεση αναγνωρίζεται παγκοσμίως ότι ισχύει για κάθε άνθρωπο. Το φαγητό που προσφέρεται είναι καλύτερο, εκτιμάται περισσότερο και όλοι γινόμαστε πιο παμφάγοι κατά μέσο όρο, αλλά και λιγότερο ευαίσθητοι και ακριβείς, όταν το φαγητό είναι δωρεάν. Το «φαγωμένο» απεριτίφ είναι το έμβλημα πολλών άλλων παραλλαγών από αυτή την άποψη, μετατρέποντάς μας σε υπάκουους κάδους […]
Prosecco Doc rosè: ανάμεσα στις διαμάχες, μια έκρηξη στα αιτήματα για κρασί που δεν υπάρχει ακόμα
Έκρηξη σε αιτήματα από το εξωτερικό για το νέο Prosecco Doc Rosè, αλλά η διαμάχη δεν έχει υποχωρήσει, τόσο για την τιμή (η πρόταση είναι κάτω από 3 ευρώ) όσο και για το γεγονός ότι παρά τις παραγγελίες δεν υπάρχει ακόμα κρασί